به قلم سیّد شهیدان اهل قلم، سیّد مرتضی آوینی
حضرت امام، بتهای ظاهر و باطن را شكست و با انقلاب اسلامی، خانه حقیقی را بنیان نهاد كه كعبه دلهای ناس است، امّ القراست، بیت عتیق است و اسوه قیام ناس كه نه شرقی است و نه غربی.
حضرت امام امّت، انسانی از زمره دیگر انسانها نبود و در میان بزرگان تاریخ نیز افرادی چون او بسیار نیستند، امّا تاریخ، آنسان كه امروزیها نگاشتهاند، نمیتواند قدر بزرگمردانی چون حضرت امام را دریابد.
دهه شصت، دهه امام خمینی بود واز این پس، دههها هرچه بیایند، جز به او انتساب نخواهد داشت. این او بود كه هرآنچه در تقدیر تاریخ انسان این عصر بود، ظاهر كرد. حیات انسانهایی چون او، نفحهای از نفحات روح اللهی است كه در تن انسان میدمد، در تن زمین مرده و آن را حیات میبخشد.
امام خمینی، انسانی چونان دیگران نبود، از قبیله انبیا اصحاب آنان بود و مصداقی از مصادیق معدود نبأ عظیم ... كه هر هزار سال یكی میرسد و مراد از این هزار، عدد هزار نیست؛ مراد آن است كه از خیل یادآوران است و مورد خطاب «انّما انت مذكّر»
این عصر تازه را باید عصر امام خمینی نام نهاد، چنانكه حق آن بود كه اعصار پیشین را نیز به انبیا و اوصیا و یادآوران دیگر انتساب میدادند و مردمان همواره چنین كردهاند، امّا تاریخنویسان نه.
همه تحوّلات تاریخی دهه شصت هجری و دهه هشتاد میلادی و دهه اوّل قرن پانزدهم هجری، معلوم همین علّت یگانه است؛ قیام امام خمینی و پیروزی انقلاب اسلامی ...؛ چه دیگران این حقیقت را بفهمند و چه نفهمند.
